’t Aards Paradijs (2)

Is er op Kerstdag een meer geschikte bestemming te bedenken dan ’t Aards Paradijs? ’t Aards Paradijs in Merendree, welteverstaan. Een etentje ter plekke was deze keer – om alom gekende redenen – geen optie, maar met een feestelijk afhaalmenu op 25 december kan Captain Critic zich ook al ’s tevreden stellen.

Geen uitgebreide kerstfeestjes dit jaar, maar ook in besloten kring kan er gevierd worden. Bovendien hoef je niet bevreesd te zijn dat één of meerdere zatte nonkels de pret bederven door een ongepast spervuur aan seksistische/racistische/homofobe (schrappen wat niet past) grappen. Het door chef Lieven Lootens samengestelde menu is uiterst verzorgd opgeborgen en gepresenteerd in aluminium en kartonnen potjes en gaat van start met een ‘kleine strandwandeling’ van Zeeuwse mosselen, sint-jakobsvruchten en scheermessen. De rauwe, rijkelijke coquilles en de scheermessen worden geserveerd met zeewier, de mosselen smaken zoals een goede Zeeuwse mossel hoort te smaken. 

Twee voorgerechten zijn behoorlijk gelijkaardig: de ‘salade méditerranée’ en de ‘wilde gamba’s médaillon’ zijn beiden voorzien van een fris en smakelijk, Italiaans geïnspireerd torentje van aubergine, courgette, tomaat en basilicum. Het enige verschil is dat de salade méditerranée vergezeld wordt van een groene kruidencrèmeux, terwijl dat bij de rauwe gamba’s een smakelijke kreeftenmayonaise is, en een sausje met citrusaroma’s (inclusief penseel om het bord mee op te fleuren).

De ‘zeebaars affumicato’ is het laatste voorgerecht. Die zeebaars moet nog gegaard worden in de oven en gerookt met behulp van een bijgeleverd bloempotje gevuld met stro en enkele eucalyptusbladeren. Bij wijze van test of de rookmelder wel nog correct functioneert. De gebrande prei past mooi bij de heerlijk zachte moot zeebaars, net als de ietwat zoetige botersaus van duindoornbes, gember en kurkuma.

Het eerste hoofdgerecht is ‘fazant shinrin-yoku’. Het Japanse begrip shinrin-yoku houdt in dat men zich onderdompelt in de atmosfeer van het bos en de omringende natuur aandachtig beleeft met al de zintuigen. De fazant op het bord zal ook wel wat tijd in een bos doorgebracht hebben, alwaar die fazant zich kon onderdompelen in de atmosfeer en de omringende natuur aandachtig kon beleven met al de zintuigen. Alvorens afgeschoten te worden door een jager. Dat laatste kan de kapitein afleiden uit een klein bolletje hagel dat nog in het vlees verstopt zit. Voor de rest geen volledig bos op het bord, neen, maar wél een geparfumeerd herfstblad. Niet om op te eten, enkel als decoratie. Bij de fazant wordt nog een smakelijk krokant aardappelnestje geserveerd, met verder ook wilde paddestoelen, spruitjes, pastinaak en een zoet sausje op basis van rode Rivesaltes met bosbessen.

Het tweede hoofdgerecht – ‘hertenkalffilet arlequin’ – is zo mogelijk nóg winterser dan de fazant. De Franse klassieker met fond brun- en roomsaus wordt geserveerd met knolselder, appel, rode biet en lekkere, huisbereide amandelkroketjes. Net als de fazant moet ook dit gerecht nog even in de oven gezet worden, waarbij de cuisson van het hertenkalf perfect (lees: mooi rood) blijft.

Het dessert kreeg de titel ‘White X-mas’ mee en bestaat uit gevarieerde frisse citrusbereidingen. Met de assistentie van een bijgeleverd potje fruitig smakende, bloemig geurende ‘poedersneeuw’ is het de bedoeling om toch nog voor een enigszins witte Kerst te kunnen zorgen. Al is het dan maar op een dessertbord.

Het is eigen aan het menu van gastronomische restaurants dat de afhaalversie klassieker en iets minder verfijnd is dan wat je normaal in het restaurant zelf voorgeschoteld krijgt. Maar dat is ook niet verwonderlijk. Ook culinaire leken met twee linkerhanden die doorgaans enkel in de keuken te vinden zijn om een Bifiworst uit de koelkast te halen moeten zo’n menu thuis op tafel kunnen toveren. Dan mag het niet al te ingewikkeld zijn, dat spreekt voor zich. En is Kerst gewoon ook niet dé periode bij uitstek voor een klassiek getint menu? Ho ho ho etc.